Er skuldin er á Kerfinu, ekki á okkur?

Það er þægilegt að skella allri skuld á Kerfið, kenna því um að hafa ekki sýnt miskunnsemi og kærleika, sem við sjálf áttum að sýna.

Við ætlumst gjarnan til að ópersónulegt ríkisvald geri kraftaverk í lífi okkar og annarra, eins og um Guð almáttugan væri að ræða. En dautt Kerfi getur ekki veitt neinum neitt í kærleika, því það vinnur ekki kærleiksverk, heldur vinnur það samkvæmt regluverki.

Árið 30 e. Kr. sagði Jesús Kristur áheyrendum sínum dæmisöguna af Miskunnsama Samverjanum. Í því framhaldi hófu eftirfylgjendur Hans, Kirkjan, markvisst hjálparstarf. Óteljandi undursamlegir hlutir fóru að gerast í lífi kristins fólks.

Kirkjan setti á stofn klaustur þar sem tekið var á móti fólki sem þarfnaðist hjálpar, þegar fjölskyldur þess voru ófærar um að veita aðstoð.

Klaustrin urðu að sjúkrahúsum, elliheimilum og félagsmálastofnunum. Kristið fólk rak klaustrin með frjálsum framlögum, í anda þess kærleika sem Kristur boðaði heiminum og gerir enn.

Fyrir um það bil eitthundrað árum fór Ríkiskerfið að taka að sér þjónustuna sem Kirkjan hafði stundað í kærleika. Það hefði aldrei átt að gerast. Af þeim sökum erum við stöndum hér í dag.

Er ekki ástæða til að við biðjum svona: „Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldunautum.“

Engu um að kenna nema handónýtu kerfi